Што ако го исфрлиме „земниот“ од „вонземски“? Научниците неодамна ја истражија интригантната можност дека на вонземскиот живот можеби нема потреба од планета за да се издржува.
На прв поглед, планетите изгледаат како идеални локации за наоѓање живот. На крајот на краиштата, единственото познато место за постоење на живот е површината на Земјата. И Земјата е прилично убава. Нашата планета има длабок гравитациски бунар кој држи сè на своето место и густа атмосфера која ги одржува температурите на површината во вистинските опсези за одржување на течна вода. Имаме изобилство на елементи како јаглерод и кислород за да ги формираат градежните блокови на биолошките организми. И имаме многу сончева светлина што зрачи кон нас, обезбедувајќи суштински неограничен извор на бесплатна енергија.
Токму од оваа основна поставеност ги организираме нашите пребарувања за живот на друго место во универзумот. Секако, може да има егзотични средини или луди хемикалии, но сепак претпоставуваме дека живот постои на планетите бидејќи планетите се природно прилагодени за живот каков што го знаеме.
Во неодамнешниот претходен труд прифатен за објавување во списанието Astrobiology, истражувачите ја оспоруваат оваа основна претпоставка прашувајќи дали е можно да се изгради средина што ќе му овозможи на животот да напредува без планета.
Оваа идеја не е толку луда како што звучи. Всушност, веќе имаме пример на суштества кои живеат во вселената без планета: астронаутите на Меѓународната вселенска станица. Тие астронаути бараат огромни количини на ресурси базирани на Земјата за постојано да се префрлаат до нив, но луѓето се неверојатно сложени суштества.
Можеби поедноставните организми би можеле сами да управуваат со тоа. Најмалку еден познат организам, малите тардигради кои живеат во вода, можат да преживеат во вакуумот на вселената.
Секоја заедница на организми во вселената треба да се справи со неколку предизвици. Прво, треба да одржува внатрешен притисок против вакуумот на просторот. Значи, колонијата базирана на вселената ќе треба да формира мембрана или школка. За среќа, ова не е толку голема работа; тоа е иста разлика во притисокот како онаа помеѓу површината на водата и длабочина од околу 30 стапки (10 метри). Многу организми, и микроскопски и макроскопски, можат лесно да се справат со овие разлики.
Следниот предизвик е да се одржи доволно топла температура за течна вода. Земјата го постигнува ова преку ефектот на стаклена градина на атмосферата, што нема да биде опција за помала биолошка вселенска колонија. Авторите укажуваат на постоечките организми, како сребрената мравка од Сахара (Cataglyphis bombycina), кои можат да ги регулираат нивните внатрешни температури со менување на брановите должини на светлината што ја апсорбираат и што ја рефлектираат – во суштина, создавајќи ефект на стаклена градина без атмосфера. Така, надворешната мембрана на колонијата на организми што слободно лебди би морала да ги постигне истите селективни способности.
Следно, тие ќе треба да ја надминат загубата на лесни елементи. Планетите ги одржуваат своите елементи преку чистата сила на гравитацијата, но органската колонија би се борела со ова. Дури и оптимистички, колонијата би изгубила лесни елементи во текот на десетици илјади години, па ќе мора да најде начини да се надополни.
И на крај, биолошката колонија треба да биде позиционирана во зоната погодна за живеење на нејзината ѕвезда, за да пристапи колку што е можно повеќе сончева светлина. Што се однесува до другите ресурси, како јаглеродот или кислородот, колонијата треба да започне со стабилно снабдување, како астероид, а потоа да премине кон систем за рециклирање затворен круг меѓу неговите различни компоненти за да се одржи на долг рок.
Спојувајќи го сето ова, истражувачите сликаат портрет на организам, или колонија на организми, кои слободно лебдат во вселената. Оваа структура би можела да биде широчина до 330 стапки (100 метри) и би била содржана од тенка, тврда, проѕирна школка. Оваа обвивка би ја стабилизирала внатрешната вода на вистинскиот притисок и температура и ќе и овозможи да одржува ефект на стаклена градина.
Иако таквите организми може или не постојат во универзумот, истражувањето има важни импликации за идните човечки напори во вселената. Додека во моментов градиме живеалишта со метал и ги снабдуваме нашите станици со воздух, храна и вода транспортирани од Земјата, идните живеалишта може да користат биоинженерски материјали за да создадат самоодржливи екосистеми.