Се појавија нови докази кои сугерираат дека градежните блокови на животот биле доставени до исконската Земја од вселената со метеорити, откритие што може да им помогне на научниците да ловат вонземски живот.
Овие метеорити би биле скршени остатоци од раните „нетопени астероиди“, еден вид планетезимали. Планетезималите се мали карпести тела кои служеле како главни градежни блокови на карпестите планети на Сончевиот систем, вклучувајќи ја и Земјата. Тие се формирани пред околу 4,6 милијарди години во дискот од прашина и гас околу новороденото Сонце додека честичките околу нашата млада ѕвезда почнаа да се лепат заедно, создавајќи поголема маса и правејќи постепено поголеми тела.
Тим истражувачи го следеле хемискиот елемент цинк во метеоритите за да го утврдат потеклото на „испарливите материи“ на Земјата. Тоа се елементи или соединенија кои се менуваат во пареа при релативно ниски температури. Тие се важни затоа што вклучуваат шест вообичаени хемикалии од витално значење за живите суштества, вклучувајќи ја и водата.
„Едно од најфундаменталните прашања за потеклото на животот е од каде потекнуваат материјалите што ни се потребни за да еволуира животот“, рече во изјавата водачот на истражувачкиот тим Рајса Мартинс, од Одделот за науки за Земјата на Универзитетот во Кембриџ во Англија.
„Ако можеме да разбереме како овие материјали настанале на Земјата, тоа би можело да ни даде индиции за тоа како настанал животот овде и како би можел да се појави на друго место“, додаде Мартинс.
Тимот претходно откри дека цинкот на Земјата се чини дека потекнува од различни региони на Сончевиот систем. Околу половина дошле од внатрешниот регион на Сончевиот систем, блиску до нашата планета и другите карпести светови покрај сонцето. Сепак, се чини дека другата половина потекнува од надвор од петтата планета од Сонцето, гасниот џин Јупитер.
Ова е можно да се измери бидејќи планезималите не се сите исти. Планетезималите кои се формирале во најраната ера на Сончевиот систем биле изложени на високи нивоа на зрачење од новороденото сонце. Ова предизвика нивно топење, со што лесно ги губат испарливите материи преку испарување.
Планетитезималите што се собрале подоцна во годините на формирање на Сончевиот систем не биле изложени на толку многу радијација, што значи дека не доживеале толку многу топење и можеле да задржат повеќе од нивните испарливи материи.
Тимот го разгледа цинкот во голем примерок од метеорити кои потекнуваат од различни планетезимали. Тие потоа го следеле доаѓањето на различни видови цинк во текот на десетици милиони години кога нашата планета создавала материјал.
Тие открија дека стопените планети сочинуваат околу 70% од вкупната маса на нашата планета, но само испорачуваат околу 10% од нејзината содржина на цинк. Тоа значи дека 90% од Земјиниот цинк потекнува од „нерастопени“ планетизимали со поголеми количини непроменети испарливи материи. Последица на тоа е дека овие нетопени вселенски карпи мора да испорачале и многу испарливи материи и на Земјата што се формирала.
„Знаеме дека растојанието помеѓу планетата и нејзината ѕвезда е одлучувачки фактор за воспоставување на неопходните услови за таа планета да одржува течна вода на нејзината површина“, додаде Мартинс. „Но, нашите резултати покажуваат дека нема гаранција дека планетите ги инкорпорираат вистинските материјали за да имаат доволно вода и други испарливи на прво место – без оглед на нивната физичка состојба“.
Истражувањето спроведено од Мартинс и неговите колеги може да има импликации многу подалеку од дофатот на нашата планета, помагајќи во тековната потрага по живот на друго место во космосот.
„Слични услови и процеси се веројатно и во други млади планетарни системи“, заклучи Мартинс. „Улогата што овие различни материјали ја играат во снабдувањето со испарливи материи е нешто што треба да го имаме на ум кога бараме планети погодни за живот на друго место“.
Истражувањето на тимот беше објавено во списанието Science Advances.