Вселената може да биде немилосрдна. И покрај тоа што работите се смириле во последните неколку милијарди години, Земјата продолжува да биде бомбардирана од секакви космички објекти – некои големи, некои мали, а други некаде помеѓу.
Космичката прашина постојано врне врз Земјината атмосфера, додека астероидот со големина од непарен километар кој се движи низ вселената ќе го најде својот пат до Земјата на секои неколку стотици милиони години или така. Други делови од карпи, многу помали од она што ние ги сметаме за објекти достојни за истребување, исто така можат да се пробијат кон нашиот карпест, воден свет. Но, наместо да се судрат со површината на планетата, овие објекти понекогаш експлодираат додека ја погодуваат нашата атмосфера, испраќајќи ударни бранови кон она што се крие под него. Овие настани ги нарекуваме воздушни напади.
Меѓутоа, бидејќи воздушните испади се случуваат во атмосферата, нивното проучување се покажа како тешка задача. Затоа, група истражувачи ги истражуваат настаните од воздушниот избувнување на „тачдаун“, каде што ударниот удар експлодира во атмосферата со доволно сила за ударните бранови и топлината да стигнат до земјата. Овие настани, каде што ударите експлодираат релативно блиску до површината, всушност се почести од големите удари кои формираат кратери, велат истражувачите.
„Овие удари не се големи настани кои формираат кратери“, рече во изјавата Џејмс Кенет, научник за Земјата и коавтор на истражувањето. Прашањето е само дека, додека метеоритите оставаат зад себе големи кратери за научниците да ги проучуваат, воздушните изливи се случуваат во атмосферата и оставаат малку докази во геолошките записи.
Истражувачите сакаа да моделираат воздушни изливи на „ниска надморска височина“ за подобро да разберат какви ефекти може да предизвика влијание од ваков вид. Ниската надморска височина, во овој случај, беше дефинирана како околу 766 јарди (700 метри) или помалку над површината на Земјата. Научниците ги споредија своите податоци со документирани надземни експлозии, како што се воздушни експлозии што се случија само километри над Тунгуска во 1908 година, над Челјабинск во Русија во 2013 година, а ја разгледаа и нуклеарната пробна експлозија „Тринити“ од 1945 година во Ново Мексико, која се случи приближно 100 стапки (31 метар) над земја. Истражувачите исто така направија повеќе симулации на астероиди и комети со широк опсег на големини.
„Произведовме хидрокодни компјутерски модели на тип II или воздушен излет со допир, кој е оној во кој високите температури, високите притисоци и големата брзина ја сечат површината на Земјата, создавајќи топено стакло, микросферули и шок метаморфизам“, објасни Кенет.
Овие надземни експлозии беа способни да генерираат температури што би можеле да ги стопат минералите и металите без потреба од кратер, продолжи да објаснува Кенет. Моделите исто така им покажаа на истражувачите како притисоците генерирани од експлозиите може да предизвикаат шок метаморфизам или „пукнатини“ во кварцот.
Истражувачите брзо истакнуваат дека голем број фактори можат да влијаат на однесувањето на воздушните удари, вклучително и големината на кометата или астероидот, растојанието над земјата што се случила експлозијата, аголот под кој објектот влегува во атмосферата и бројот на објекти. Според тоа, моделирањето може да биде незгодна работа.
Истражувањето го надополнува уште еден неодамнешен труд во кој истражувачите го примениле нивниот модел на археолошки локалитет наречен Тал ел-Хаман – град од бронзеното доба во близина на Мртвото Море. Местото претходно го привлече вниманието на истражувачите затоа што интервалот од 1,5 метри од топено стакло на грнчарските парчиња и шокираниот кварц укажа на докази за температури и притисоци многу повеќе од она што луѓето во тоа време можеле да го создадат.
Моделирањето заедно со физичките докази на локацијата силно сугерираше дека воздушен удар би можел да биде одговорен за уривање на целиот град. Локацијата Тал ел-Хамам се шпекулира како библиски Содом и Гомор, два града во книгата Битие кои биле уништени од Бога поради нивното разврат.
„Ние тврдиме дека космичкиот воздушен удар е единственото веродостојно објаснување за доказите во Тал ел-Хамам“, рече Кенет.
Студијата за ова истражување беше објавена оваа година во списанието Airbursts and Cratering Impacts.